منظره بی بدیل از طبیعت

مرضيه و مامان بزرگش رفته بوده  اصفهان خونه يگانه جونم اينا و من اينجا تو خونه هر شب كنار بالشتم يه بالشت براش ميذاشتمو براش قصه شنگول منگول ميگفتم و وسط قصه گفتنه هم خوابم ميبرد.

داره بارون ميباره و كنار ساحل پر شده از خانوماي چكمه پوشي كه با هر خاك بر سري كه ممكن بوده زيبايي ظاهريشون رو چند برابر كردنو اومدن بيرون يا نشستن لب دريا دارن قليون ميكشن( كه البته روايت شده تو هواي سرد خيلي هم فاز ميده) يا با ژستاي اجق وجق دارن  عكس يادگاري ميگيرن. توجه خانومها براي ثبت لحظات دوست داشتنيشون تو زندگي براي من خيلي جالبه  و هميشه با خودم گفتم كاش ما مردا هم يه كم از اونا ياد ميگرفتيم.

تصميم گرفتم براي يكي از دوستاي خوبم كه امروز دقيقاً ۱۶۶ روزه كه ازش خبري ندارم به رسم دوستي مطلبي بنويسم. هر چيصبه