منظره بی بدیل از طبیعت

یزی امشب پر کرده لباسم را . بی آن که چشم های آینه را ببندم چراغ ها را خاموش میکنم. من یک پروانه ی شکننده در گلوی تختم کاشته ام. که با بغض پتو ، بالهای نازکش میشکند. و باز با التهاب من جان میگیرد. زنی هر روز زنده به گور میشود ، جایی نه چندان دورتر از هنجره ام. و زاده میشود و باز جان میگیرد !
و هر روز بیشتر غرق میشوم ، در این حجم خاکستری نرم. که معلوم نشد چرا دیگر سر جایش نیست !
دورم را گرفته و هی رشد میکند و میرسد به گردنم . میرود تا با آخرین سلول های خاکستری که مثل سرطان رشد میکند، تسخیرم کند. زندانی ام کند. سلول تنگ و تاریک. احمقانه تر این که بی حوصله ، رشد جنینی را به تماشا نشسته ام که قاتلم میشود . و احمقانه تر این که به آن دل بسته ام ! مادری بی حوصله که تمام اتاق های خانه را در چراغانی شمعدانی ها گم کرده ، که روشناییِ راه را گم نکند.
چه کسی میداند این

رنج من چه لذتی دارد ؟! عاشقانه این غم را میپرورم. و صدای پای سکوتش را میشنوم که دم در میشکند . که نوازشم میکند . که لب های نا پیدایش را میچسباند به لبم. و نگاهش را میدوزد به من . هر روز بیشتر غرقش میشوم. بال های پروانه در گلوی تخت میشکند. و چشمان پتو خیس میشود. چراغ ها را خاموش میکنم.